მაგრამ ვინ… ვინღა გამოგიგზავნის თეთრ ვარდებს დაბადების დღეს? ოჰ, ლარნაკი დაცარიელდება და სუსტი სუნთქვა, ჩემი სიცოცხლის ნელი ქროლა, რომელიც წელიწადში ერთხელ შემოფრინდებოდა შენთან, ასევე გაქრება. გთხოვ მომისმინო, საყვარელო… ეს არის ჩემი პირველი და უკანასკნელი თხოვნა შენდამი…გააკეთე ეს ჩემთვის: ყოველ წელიწადს შენი დაბადების დღეს-ეს ხომ ისეთი დღეა, როცა საკუთარ თავზე ფიქრობენ, იყიდე ხოლმე თეთრი ვარდები და ლარნაკში ჩადე. შეასრულე ეს ჩემისურვილი, საყვარელო, გააკეთე ეს, როგორც სხვები წელიწადში ერთხლ პანაშვიდს უხდიან ძვირფას მიცვალებულს…
თეთრი ვარდები იმდენად მნიშვნელოვანია ამ ვიღაც, ამოუცნები ქალისთვის, რომ საბოლოო ოცნებადაც კი გადაიქცია, თუმცა არავინ არ ვიცით აუსრულდა თუ არა ეს სანუკვარი ოცნება, მაგრამ დასასრული ისეთი ჰქონდა ვფიქრობ,რომ აუსრულდებოდა… არვიცი ამ პატარა ციტატიდან ვინ რამდენად მიხვდით რომელი ნაწარმოებია, შეიძლება წაკითხული არც კი გქონდეთ,მაგრამ ჩემი აზრით ვისაც წაკითხული აქვს გულგრილი ვერ დარჩებოდა და არ დაავიწყდებოდა… უბედური ქალის უცნობი წერილი. დიახ, დიახ, ვინც მიხვდა მინდა გითხრათ ეს ისაა- შტეფან ცვაიგის- “უცნობი ქალის წერილი” …ამ სიყვარულს გულში ინახავდა ამდენი წელი და სიკვდილისპირას გადაწყვიტა ეთქვა ეს აღსარება…
განწირული ვკვდები ახალა, შენგან უცნობი, შენთვის უცხო და შორეული
ასეთი სიყვარული პირველად ვნახე, პირველად ვიგრძენი და პირველად მივხვდი, რომ მე ეს ნაწარმოები შემიყვარდა…ზუსტად 3-ჯერ მაქვს წაკითხული, მაგრამ ემოციას მაინც ვერ ვმალავ. წარმოვიდგინე იმ ქალის ტანჯვა, ის ტკივილი. ის ხომ თავის სიყვარულს თავის გულში მალავდა ღრმად და უყვარდა თავისთვის. ეს იყო ქალი, რომელიც უარს არ ამბობდა სიყვარულზე, მიუხედავად იმისა რომ ის ასე შორს იყო მისგან…
არავის უყვარდი ისეთი მონური ერთგულებით, ისეთი გატაცებით, როგორც იმ მხდალ არსებას, მაშინ მე რომ ვიყავი და როგორიც შენთვის სამუდამოდ დავრჩი, ვინაიდან ამქვეყნად განა რამე შეედრება ჩრდილში მიყუჟული ბავშვის იდუმალ, გამოუცნობ სიყვარულს…
იმ კაცმა კი ვერ შეიცნო, ვერ იგრძნო ამ ქალის სიყვარული, რომელიც ასე ახლოს იყო მასთან… ვერ იგრძნო ის მწველი გული ისევ მისით ალმოდებული… ალბათ მარტივი, მაგრამ ამასთანავე სერიოზული მიზეზის გამო-მას ხომ ის მეძავი ეგონა…
კარგს არ ივიწყებენ და არც შენ დაგივიწყებ…
უთხრა ბოლო შეხვედრის შემდეგ, მაგრამ მაინც დაავიწყდა ის… ისევ ატკინა გული და დაუტოვა იარები…
ყველა, ყველა, მანებივრებდა, ყველა კეთილი იყო ჩემდამი, მხოლოდ შენ, მხოლოდ შენ დამივიწყე, მხოლოდ შენ, მხოლოდ შენ ერთმა ვერ შესძელი ჩემი ცნობა…
ვერ მიცანი ვერც მაშინ, ვერც შემდეგ და ვერც ვერასდროს…
მას ყველაფრის მიუხედავად მაინც უყვარდა გაგიჟებით და არ ადანაშაულებდა არაფრისთვის.
არ გადანაშაულებ, მიყვარხარ ისეთი, როგორიც ხარ, მგზნებარე და გულმავიწყი, გართობის მოყვარული და ორგული.მიყვარხარ ისეთი, როგორიც იყავი და დღემდე დარჩი.
ჩემს ცხოვრებაში არ იყო ისეთი წუთი, შენით რომ არ მესულდგმულა…
მთელი სამყარო იმდენად არსებობდა ჩემთვის, რამდენადაც შენთან იყო რაიმე მიმართებაში…
მხოლოდ შენი ცხოვრებით, მხოლოდ შენით შემეძლო ცხოვრება…
დავრწმუნდი იმაშიც, რომ სიყვარულმა შეილება ყველანაირი სისულელე ჩაგადენინოს
…აჰ, რა სისულელე გინდა, რომ მე არ ჩამედინა! ვკოცნიდი კარის სახელურს, რომელსაც შენი ხელი ეხებოდა. დაბლიდან ავიღე შენი სიგარის ნამწვავი, სახლში შესვლისას რომ გადააგდე, და იგი წმინდა რელიქვიად გადამექცა, რადგან შენი ბაგე შეხებოდა. საღამოობით მოვიმიზეზებდი რაღაცას, ასჯერ გამოვირბენდი ქიჩაში, რომ დამენახა რომელ ოთახში გენთო სანთელი და უფრო ცხადლივ განმეცადა შენი უხილავი არსებობა, როცა სადმე იყავი გამგზავრებული-გული ლამის გამიჩერდებოდა ხოლმე…
ამ პატარა მოთხრობით დავრწმუნდი რომ სიყვარული იმაზე ძლიერია ვიდრე გვგონია…სიყვარული ყველაზე მტანჯველია ვიდრე ჩანს და სიყვარული მაინც ყველაზე მნიშვნელოვანია ყველასთვის…
მხოლოდ შენ მწამხარ, მიყვარხარ მხოლოდ შენ და მხოლოდ შენში მინდა განვაგრძო სიცოცხლე…
გირჩევთ წაიკითხოთ ეს აღსარება…იმედია თქვენთანაც იმ ემოციით მოვიტანე რასაც წაკითხვისას ვგრძნობ და დაგაინტერესეთ, ჩემი მიზანიც ხომ ესაა…
და ბოლოს:
უცებ მისი ყურადღება საწერ მაგიდაზე მდგარმა ლურჯმა ლარნაკმა მიიპყრო. ლარნაკი ცარიელი იყო. იგი პირველად იყო ცარიელი მისი დაბადების დღეს მთელი ამ წლების განმავლობაში. მწერალი შეკრთა და მოეჩვენა, თითქოს უეცრად კარი ფართოდ გაიღო და მის წყნარ ოთახში სხვა სამყაროდან სუსხიანმა ქარმა დაჰბერა. მან იგრძნო სუნთქვა სიკვდილისა და უკვდავი სუნთქვა სიყვარულისა. მის სულში რაღაცამ გაანათა. მწერლის წინ აღიმართა ქალის უსხეულო ხატება და იმ ქალზე ფიქრმა შეიპყრო, როგორც შორეულმა მუსიკამ…
ფერადი 